Nu 5 jaar later, nog steeds geen spijt van, want ons Nuka-meisje is gewoon de allerallerliefste van de hele wereld <3
Op 04/04/2009, na 8 weken aftellen konden we EINDELIJK onze eerste Saarloospup ophalen.
Nu 5 jaar later, nog steeds geen spijt van, want ons Nuka-meisje is gewoon de allerallerliefste van de hele wereld <3
0 Comments
Jaja, we zijn vertrokken :-) Ondertussen al 2 pups bezocht bij hun nieuwe baasjes en afgelopen zaterdag (29/03/14) was het de beurt aan Kinjo (pupje rood). Van de 7 pups zijn er 2 in België gebleven: 1 in Oosterzele (Mahika) en 1 in Essen (Kinjo). We hadden afgesproken om zaterdag langs te gaan bij Kinjo, grote 'broer' Gorki en de baasjes Marc en Chantal. Ik moet er natuurlijk weer geen tekeningetje bij maken om te zeggen dat ik er weer enorm naar uitkeek. En moet zelfs eerlijk zeggen, dat ik nog steeds aan het nagenieten ben van het bezoekje. Kinjo is als eerste pup uitgevlogen, en dus heeft hij ons het langst niet meer gezien. Na het vorige bezoekje aan Malu, dacht ik dat ze mij niet meer zouden herkennen. Immers toen ik bij Mahika op bezoek ging, was zij mega-enthousiast, maar zij was natuurlijk wel langer bij ons gebleven. Malu daarentegen was op zich wel enthousiast, maar minder naar mij toe. Ook al kreeg ik wel zoentjes, echt knuffelen lukte niet. Ik kon niet doen met haar wat ik bij Mahika wel kon: haar eens goed vastpakken en echt goed knuffelen. Dus was ik razend benieuwd hoe Kinjo zou reageren. Na een dik uurtje in de auto, kwamen we aan bij Marc en Chantal. Toen we aanbelden, kwamen ze buiten en ook Gorki en Kinjo kwamen vrolijk meegelopen. Die eerste momenten was het vooral blaffen, of toch iets dat er voor moet doorgaan. We stonden daar immers ook 'gepakt en gezakt' (lees: cameratas, rugzakje, plastic zakje en Amber :-) ) Algauw ging ik op mijn hukje zitten en probeerde ik hen te lokken. Als eerste kwam Gorki en vrijwel direct erna kwam ook Kinjo. We gingen eerst maar eens naar binnen, zodat we ons wat konden ontdoen van al het gerief. En daarna viel de 'euro' volledig bij Kinjo. Hij werd zo enthousiast en we konden hem ook snoepjes geven (Gorki moest ze niet hebben), zelfs Amber kon hem gerust een snoepje geven. Het was echt super om te zien dat de liefde (wederzijds) nog steeds zo groot is. En hij heeft nog steeds het donkere snuitje dat hij als 'kleine' pup had. Marc vertelde dat hij net in de douche was geweest, aangezien hij weer in de vijver gedoken was (lees: modderpoel). En hij moest toch een beetje proper zijn voor het bezoek. De vijver of gewoon water is toch een beetje een rode draad in het nest, zo te zien. Er zijn er nog een paar die wel van water houden. Zou het genetisch bepaald zijn...? Na het knuffelen en foto's maken, kregen we een heerlijke maaltijd voorgeschoteld: soep, biefstuk met frietjes, worteltjes en erwtjes en als dessert lekkere gebakken banaan met nootjes en ijs, Mmm, heerlijjk gewoon! Bij deze, Marc en Chantal, nog eens bedankt voor het lekkere eten, het was heel lekker. We moesten alleen een beetje opletten, want ook hier lagen er een paar op de loer die ook graag eens wilden proeven. Na een aangenaam bezoekje, zijn we terug huiswaarts gereden, moe maar voldaan. En vooral dolgelukkig omdat Kinjo ons nog herkende. Dit was waarop ik gehoopt had met mijn puppy's, dat ze mij nog steeds herkennen. Geeft toch altijd een goed gevoel, dat ze toch een goede start gekregen hebben. En ook Amber heeft volgens mij enorm van ons bezoekje genoten, zij heeft een 'voetmassage' gekregen van Chantal. Het enige dat er uit kwam bij Amber: nog... :-) En nu is het dus verder aftellen, want er komen nog leuke momenten aan: binnen een paar weken komt Mahika logeren en in juni komt ook Kinjo 10 dagen op vakantie. En hopelijk kunnen we dan ook bij de andere pups een keertje op bezoek gaan. We zijn in ieder geval aan het plannen :-) Op 16 maart 2014 had ik een bezoekje gepland bij Malu en haar baasjes. Ik moet jullie niet zeggen dat ik er weer enorm naar uit keek en de dagen aftelde. En eindelijk was het dan zover...het was eindelijk zondag. Rond 12u30 kwamen we bij hen toe. Aangezien we de hondjes mee hadden, had ik mij voorgenomen dat ik eerst eventjes alleen zou binnen gaan. Want als ik terug denk aan hoe Mahika reageerde toen ze mij zag...dat vinden onze hondjes veeel te druk. Dus ik ging de poort door en ging op mijn hurkje zitten. Ik had ook wat lekkers in mijn hand, maar toch bekeek ze het vanop een afstandje. Helemaal anders ook dan bij Mahika, maar ja Mahika is dan ook zoveel weken langer bij ons gebleven. Als ik heel eerlijk ben, vond ik het een beetje 'jammer', ik had zo gehoopt dat ze even uitbundig zou zijn als Mahika. Maar aan de andere kant, het is niet abnormaal natuurlijk. Ik merkte wel dat er ergens een belletje aan het rinkelen was bij haar...ze wist alleen niet echt goed waar. Ook haar baasjes zeiden het dat ze toch net iets anders reageerde dan op andere vreemden. Het was ergens iets tussen onder de buik kwispelen en terwijl wat 'brommen'. Net zoals haar papa kan 'brommen'. Daarna zijn we Nuka gaan halen en hebben we haar bij Malu gelaten. Na het gewone gebrom en veel lawaai van mama, wist Malu wat ze moest doen: niet te druk doen. Ze vond het helemaal super om mama Nuka te zien en ook Kenny kreeg meer 'gedaan' dan ik. Het zal waarschijnlijk ook een beetje te maken hebben gehad dat ik daar eerst zonder hondje was. Want volgens haar baasjes vindt Malu veel goed, als er maar andere hondjes bij zijn :-) Toen moeder en dochter eventjes wat hebben rondgelopen, was het de beurt aan papa Kendo. We hielden Nuka eventjes apart, zodat ook hij op zijn gemak kon 'kennismaken' met zijn dochter. Net zoals toen met Mahika, hadden we Kendo ook deze keer even zijn muilkorf opgezet. Echt gewoon uit voorzorg, omdat we de vorige keer zagen dat hij nogal hevig op Mahika vloog. Maar ook deze keer ging het na 10 min. zo goed dat de muilkorf gewoon terug in de wagen verdween. En zo liepen mama, papa en dochter vreedzaam rond. Mama en papa druk aan het 'afbakenen' en Malu er vrolijk achteraan. Onze Kendo is een waterrat, dat weten we, maar we hadden er natuurlijk geen erg in dat er bij Malu een vijver in de tuin was. Na een paar minuten zat hij er dan ook in, gevolgd door Nuka. Daar stonden we dan met 2 heerlijkgeurende *ahum* honden NOT! We hebben heerlijk bijgepraat en lekkere taart gegeten (het wordt traditie volgens mij ;-) ), de stamboom is overhandigd (met de nodige uitleg door Amber) en verder hebben we gewoon genoten van de hondjes. Na een tijdje was het voor ons ook wel eens nodig om de beentjes te strekken, dus zijn we een wandelingetje gaan maken. Wat een omgeving om te wandelen. Je ziet gewoon overal vlakte, echt super. Ondanks dat we bijna wegwaaiden, heeft het echt deugd gedaan. Kendo heeft zich overigens voorbeeldig gedragen. Vaak heeft Kendo geen oren en als we hem bij ons roepen dan loopt hij gewoon verder door. Nuka daarentegen is helemaal anders, die blijft wel in onze buurt. Dus toen Malu ineens iets gezien had en weg was, zag ik Kendo er achter aan gaan...ik dacht ja, hier staan we nu wel voor een tijdje waarschijnlijk, maar niets was echter waar, want na een paar keer roepen kwam hij heel flink terug...gevolgd door Malu. Na het wandelingetje, hebben we Malu eventjes in haar bench gezet, zodat ze wat kon rusten. Want zij was bijlange nog niet moe. Nadien gingen we een hapje eten (mmm heerlijk! Dankjewel Els en Martin voor het megabuffet, het was heeel lekker! :-) Na het eten lieten we Malu uit de bench en dan is het heel eventjes mis gegaan. Blijkbaar was er een varkenssnuit, die we over het hoofd hadden gezien, achtergebleven in de bench. En Nuka had dit wel gezien. Zij naar buiten met de snuit en Malu wou die natuurlijk ook. Nu ja, dat vond mama niet echt een strak plan, dus die gaf Malu een knauw. Met wat schrammen bij Malu tot gevolg. Ze was ook helemaal onder de indruk van mama en durfde niet zo goed meer in de buurt komen van haar. Na eventjes te bekomen, zijn we dan met z'n allen terug naar buiten gegaan en toen ging het terug al beter. Zo hebben we toch op een positieve manier, een perfecte dag afgesloten. Daarna terug de auto in, richting huis, maar van die rit heb ik niet zo veel meer meegemaakt, want vrijwel onmiddellijk nadat we vertrokken waren, vielen mijn oogjes al toe. Het was superleuk om Malu en haar baasjes terug te zien. En naargelang de namiddag vorderde, kreeg ik toch wel dikke zoenen van Malu! Dus mijn dag kon niet meer stuk! En ik heb er enorm van genoten. Tot de volgende keer! Joepie, vandaag zijn de stambomen aangekomen!
7 stuks, dus helemaal in orde :-) Nu kan ik zeker gaan plannen om op bezoek te gaan bij mijn pupjes. Ben zo benieuwd om ze allemaal terug te zien. Want hoe gek het ook is, ik denk nog elke dag aan hen. Een paar weken geleden kreeg ik een mailtje van de baasjes van Mahika, met de vraag of Mahika het weekend van 1-2 maart eventueel kon komen logeren...Tuurlijk kan dat! Ik heb niet liever :-) Ik telde praktisch de dagen of tot het zover was, zo erg keek ik er naar uit om haar hier te hebben. Ik had mijn 'voorbereidingen' al getroffen (lees: mijn fototoestel opgeladen en kaartje leeggemaakt), zodat ik geen tijd te verliezen had en heeel veel foto's kon nemen. Eindelijk was het zover, het werd zaterdagmorgen. Toen ze langs de poort kwamen, wist ze blijkbaar nog heel goed de weg, ze ging recht aan de deur staan en begon heel zot rond te lopen. Ik denk dat ze ook wel heel blij was om mij te zien. Daarna eerst Nuka buiten gelaten. Zij is de rustigste en makkelijkste. Na veel lawaai, gebrom en tanden zetten, was het in orde. Mahika was door het dolle heen en Nuka had iets van: 'ela ela, een beetje rustiger'. Dat ging vlotjes. Ze hebben eventjes rondgelopen zodat 'het zot' wat van Mahika was (helaas ;-) ) Daarna was het tijd voor 'de uitdaging'. Kendo is een beetje moeilijker, soms klikt het en soms ook niet. Maar wat zou het hier zijn? Voor alle zekerheid had ik hem zijn muilkorf aangedaan, en eerlijk gezegd, ik was een beetje blij dat ik het gedaan had. Hij 'vloog' op Mahika, die nog steeds even druk aan het doen was. Na een tijdje werd het wel wat rustiger, maar steeds als Mahika in de buurt kwam, trok hij zijn lip. Mahika op haar beurt probeerde hem een beetje te 'onlopen' en liep dus in een boogje rond Kendo. Na een tijdje buiten gelopen te hebben, zijn we dan naar binnen gegaan. Kijken wat het daar gaf. Een beetje hetzelfde als buiten, maar het werd steeds minder en minder. Uiteindelijk ben ik met Kendo en Mahika alleen naar buiten geweest. Ze konden al naast elkaar lopen of staan, dus waagde ik het er op om de muilkorf af te doen. Het was goed. Mahika voelde zich wel echt in haar nopjes, want ze begon Kendo verder uit te dagen en in zijn poten te bijten en dat vond hij niet zo leuk. Dus daar ging Mahika weer op haar rug. Ik moet zeggen, ik herken veel van hem in haar. Ook Kendo heeft het lastig met 'opvoeding'. In die zin dat als Nuka hem onder zijn voeten geeft, hij gewoon eens zo zot begint te doen en dat doet Mahika dus ook. We zijn ook een wandelingetje gaan maken en ook dat ging heel goed, ik denk dat de bolderkar zijn dienst heeft bewezen, want ze schrok praktisch van niets. En vanaf dan heb ik verder heerlijk genoten van die 3 schatjes. Ik herken zoveel van Nuka en Kendo in Mahika. Super om te zien gewoon. Wat mij wel opvalt is hoe goed Mahika ook is met Amber. Niet vreemd natuurlijk want ze is mee gesocialiseerd door haar, maar toch merk ik een zeker verschil tussen Mahika enerzijds en Nuka en Kendo anderzijds. Het lijkt wel of Mahika nog meer kan 'verdragen' dan Nuka en Kendo. Ze schrikt ook helemaal niet als Amber per ongeluk praktisch op haar valt. Het was een superleuk weekendje. Ik heb gewoon een heel weekend genoten van Mahika, Nuka en Kendo, maar ook de manier waarop ze met elkaar omgaan en hoe ze alles 'regelen', hoe hard ik dingen van Nuka en Kendo terug zie in Mahika,...kortom genieten 'pur sang'. Stiekem kijk ik al uit naar een volgend logeerpartijtje! Het moest er 'ooit' van komen, maar de grote vraag blijft altijd: Wanneer? Nuka is vrij regelmatig wat de loopsheid betreft. Meestal zit er 12-13 maanden tussen. 1 keer was er een uitzondering. Toen ik in december '11 bevallen ben van Amber, was het al na 8 maanden dat ze terug loops was. Daarna zat er zelfs bijna 14 maanden tussen. De laatste keer dat ze loops was, was in juni, meer bepaald de 10e. Toen hadden we wel al beslist dat we graag een nestje wilden, dus werd Nuka gedekt door Kendo, en mocht hij gewoon lekker thuis blijven. En nu, na 8 maanden, is ze dus terug loops. Meestal merk ik een hele tijd op voorhand dat Kendo, Nuka meer begint te likken. Maar dan duurt het meestal nog een paar maand voor het echt zover is. En nu viel het mij dus op dat hij het ook meer begon te doen. Dus begon ik eventjes zijn vaste logeeradresjes te contacteren om te zien of het voor hen zou lukken. Er was namelijk op beide plaatsen een pupje bijgekomen. Bij zijn papa Jenko kon het, maar het werd een beetje afwachten natuurlijk, daar was ondertussen een reutje bijgekomen van nog geen jaar oud. Dus hadden we besloten om het eerst te testen of het zou lukken, we hadden nog wel tijd...dachten we. Natuurlijk loert Murphy altijd om de hoek en net die moment viel ik ziek. Ik had een bronchitis, waar ik dus niet goed vanaf geraakte en ik moest voldoende rusten. En jawel, mevrouwtje Nuka vond het tijd om nog eens loops te worden. Dat was dus echt 'kak'. We hadden gewoon nog niets 'getest', ik voelde mij ook niet echt super om het te testen...dus dan maar een 3e oplossing zoeken, want 1 ding was zeker: we wilden geen pupjes! Dus dan maar geprobeerd bij Katleen en Kevin. En godzijdank, hij mocht komen logeren! Het enige spannende was dat ze een weekje met vakantie gingen en de dag dat ze terugkwamen, zou Nuka op dag 12 zitten. Wetende dat de eerste dekking in juni op dag 15 was, en dat Kendo vanaf dag 12 de vorige keren ook al uit logeren ging. Dus die zondag ging ik met zijn 'valiesje' richting Katleen en Kevin, en we werden daar hartelijk ontvangen door Sarabi, Eska en de baasjes. Die zagen het helemaal zitten. Met een klein hartje vertrok ik terug naar huis, wetende dat ik hem een tijdje zou moeten missen, maar al snel kreeg ik een foto door waarvan ik helemaal smolt. Ik wist, dit komt dik in orde. Thuis gekomen, was het natuurlijk heel wat minder, want Nuka miste haar ventje. Ze ging hem overal zoeken. Ook 's nachts in de bench was ze helemaal over haar toeren, want ja haar ventje lag niet naast haar. Dus daarom besloten we om haar gewoon los in huis te laten slapen en dat scheelde al heel wat nachtlawaai. Na bijna 3 weken was het dan EINDELIJK zover en kon ik mijn ventje gaan halen. We hadden al eens een paar dagen eerder geprobeerd om hem terug te halen, maar we wilden het risico niet nemen, ze waren nog iets te 'enthousiast' laten we maar zeggen. En jawel, nu was het terug zoals normaal. Nuka helemaal door het dolle heen, Kendo was ook best tevreden om terug thuis te zijn, alleen Sarabi zit nu een beetje met een gebroken hartje volgens mij, want die 2 konden het uitstekend met elkaar vinden! Ik heb wat foto's van Katleen en Kevin gekregen: Liefste Nuka, Je was mijn droom en je bent het nog steeds. Al 5 jaar mogen we van jouw vriendschap en liefde genieten. Hopelijk mogen we daar nog minstens 10 jaar bij doen! Op die 5 jaar is er al veel veranderd: je kreeg een puppenvriendje Kendo, een mensenvriendinnetje Amber en je zette 7 mooie pups op de wereld die allemaal een superleuke thuis hebben. En toch…je blijft mijn klein Nuka-meisje! Happy birthday lieve meid, je hebt een plaatsje in mijn hart! I love you! Xxx Time flies, zoveel is zeker. Maar het vliegt echt heeel hard. Ondertussen zijn de pupjes al 5 maanden. Ik hoor regelmatig wat van hen (ale ja, van de baasjes dan ;-) ) Het is super om ze toch te kunnen volgen, want natuurlijk ben ik razend benieuwd hoe ze zich ontwikkelen, hoe hun karakter is, hoe ze in de omgang zijn,... Kortom ik wil graag deel blijven uitmaken van hun evolutie, ook al zitten ze heel wat kilometers hier vandaan. Ik vind het spannend om te lezen hoe het gaat in hun nieuwe leventje en welke spannende avonturen ze beleven met hun nieuwe baasjes. En natuurlijk vind ik het gewoon ook superleuk om op de hoogte te blijven en ook regelmatig foto's te krijgen. Dat maakt die bittere pil, afscheid nemen genaamd, heel wat minder zwaar...Weten dat ze goed zitten en eigenlijk rotverwend worden dat maakt me blij. Ik ga zeker ook nog op bezoek gaan, want dat is mijn ultieme wens. En dat hoop ik toch in de toekomst ook af en toe te kunnen blijven doen. Zoals reeds gezegd ben ik razend benieuwd of ze mij nog zouden kennen en hoe ze op mij reageren. Maar als het zover is, dan lezen jullie het hier zeker en vast. Omdat ik het zelf leuk vind om te zien hoe ze geëvolueerd en veranderd zijn, heb ik van elke pup een collage gemaakt vanaf week 1 tot 5 maanden. Zo kunnen jullie meekijken hoe de pupjes al gegroeid en veranderd zijn. Mahika - pupje 1 (My Precious Madhu Mindra Of Kenduka's Love) Aisa - grijs (My Adorable Gasha Milou Of Kenduka's Love) Flora - paars (My Sweet Magnolia Flora Of Kenduka's Love) Kinjo - rood (My Marvellous Chendo Morgan Of Kenduka's Love) Mika - wolfsklauwtje (My Amazing Maysum Maico Of Kenduka's Love) Thorack - zwart (My Fantastic Lenko Aybo Of Kenduka's Love) Malu - nagellakje (My Beautiful Djinta Malu Of Kenduka's Love) Hier zijn we nog eens. Het is een hele tijd geleden dat ik hier nog iets geschreven heb. Niet omdat ik niet wou, maar gewoon omdat het er niet van kwam. De laatste maanden waren vrij druk: de pupjes, afscheid van de pups, ziekte, verjaardagen, feestdagen,... Ondertussen zijn er nog wat zaken veranderd. Tot mijn grote spijt heb ik ook van de laatste 2 pupjes afscheid moeten nemen. Zij wonen sinds 14/12/2013 bij hun nieuwe baasjes. Ik heb zo van hen genoten die laatste weken. Het was een enorme drukte 2 pups in huis, maar het was echt genieten en beter dan televisie kijken. Nog eventjes een 'nieuwe' voorstelling:
Mika lijkt heel hard op zijn papa. Hij was mini-Kendo in huis. Hij kan superlief zijn, maar hij is ook een supergrote deugeniet. Hierbij een foto van vader en zoon.
Mahika lijkt heel hard op haar mama. Zij was mini-Nuka in huis. Hierbij een foto van moeder en dochter.
Op dinsdag 7 januari ben ik op bezoek geweest bij Mahika (Pupje 1) en haar baasjes. Zij woont nu in Oosterzele en dus ook het dichtste bij. Ik vond het superspannend: Zou ze mij nog kennen? Hoe zou ze reageren? Ze zou toch wel komen? Hoe zou ze zijn?... Kortom heel veel vragen/gedachten spookten door mijn hoofd. Ik was zelfs een beetje nerveus, gek he? Ik ben 's middags na het werk direct doorgereden naar daar, maar natuurlijk eventjes langs de winkel gepasseerd om wat lekkers te halen. Toen ik binnenkwam en ze mij zag begon ze eerst te blaffen, of toch iets dat er voor moet doorgaan. Ik sprak haar toe met 'Puppytje' en je zag haar zo veranderen, haar staartje begon heel zachtjes te kwispelen en je merkte echt dat haar eurootje aan het vallen was, maar toch was ze nog niet echt helemaal overtuigd. Toen ging ik op mijn knieën zitten, zodat ik een beetje meer op dezelfde hoogte als haar stond en toen viel hij...ze werd helemaal wild en overlaadde mij met kusjes en liefdesbeetjes. Het voelde zo goed! Ik had zelfs traantjes in mijn ogen, gewoon van blijdschap omdat ze mij nog kende. Als ik er aan terug denk komen de traantjes zelfs terug (tja ben een echte emo-chick). Ik weet nog, toen Nuka klein was, ik het zooo leuk vond dat ze Karen (de fokster van haar) na al die tijd toch bleef herkennen en helemaal zot werd. En dat wou ik ook als ik ooit een nestje zou hebben. Ze zag er super uit en wat was ze al gegroeid. Niet te geloven hoe hard het gaat. En ze lijkt ook zo hard op haar mama. Echt een mini-Nuka. Ik heb heerlijk met haar geknuffeld en wat foto's gemaakt en natuurlijk lekker bijgepraat. En toen ben ik maar naar huis gereden. Eens thuis gekomen, werd ik natuurlijk door mama Nuka en papa Kendo grondig gekeurd. Het was een superdagje. |
Wie ben ik?Hoi, ik ben Astrid en woon samen met mijn vriend Kenny en onze lieve dochter Amber. Wij hebben 2 Saarlooswolfhonden waarmee wij een nestje gefokt hebben. Archives
September 2014
Categories |