Op dinsdag 7 januari ben ik op bezoek geweest bij Mahika (Pupje 1) en haar baasjes. Zij woont nu in Oosterzele en dus ook het dichtste bij. Ik vond het superspannend: Zou ze mij nog kennen? Hoe zou ze reageren? Ze zou toch wel komen? Hoe zou ze zijn?... Kortom heel veel vragen/gedachten spookten door mijn hoofd. Ik was zelfs een beetje nerveus, gek he?
Ik ben 's middags na het werk direct doorgereden naar daar, maar natuurlijk eventjes langs de winkel gepasseerd om wat lekkers te halen.
Toen ik binnenkwam en ze mij zag begon ze eerst te blaffen, of toch iets dat er voor moet doorgaan. Ik sprak haar toe met 'Puppytje' en je zag haar zo veranderen, haar staartje begon heel zachtjes te kwispelen en je merkte echt dat haar eurootje aan het vallen was, maar toch was ze nog niet echt helemaal overtuigd. Toen ging ik op mijn knieën zitten, zodat ik een beetje meer op dezelfde hoogte als haar stond en toen viel hij...ze werd helemaal wild en overlaadde mij met kusjes en liefdesbeetjes. Het voelde zo goed! Ik had zelfs traantjes in mijn ogen, gewoon van blijdschap omdat ze mij nog kende. Als ik er aan terug denk komen de traantjes zelfs terug (tja ben een echte emo-chick).
Ik weet nog, toen Nuka klein was, ik het zooo leuk vond dat ze Karen (de fokster van haar) na al die tijd toch bleef herkennen en helemaal zot werd. En dat wou ik ook als ik ooit een nestje zou hebben.
Ze zag er super uit en wat was ze al gegroeid. Niet te geloven hoe hard het gaat. En ze lijkt ook zo hard op haar mama. Echt een mini-Nuka.
Ik heb heerlijk met haar geknuffeld en wat foto's gemaakt en natuurlijk lekker bijgepraat. En toen ben ik maar naar huis gereden. Eens thuis gekomen, werd ik natuurlijk door mama Nuka en papa Kendo grondig gekeurd.
Het was een superdagje.
Ik ben 's middags na het werk direct doorgereden naar daar, maar natuurlijk eventjes langs de winkel gepasseerd om wat lekkers te halen.
Toen ik binnenkwam en ze mij zag begon ze eerst te blaffen, of toch iets dat er voor moet doorgaan. Ik sprak haar toe met 'Puppytje' en je zag haar zo veranderen, haar staartje begon heel zachtjes te kwispelen en je merkte echt dat haar eurootje aan het vallen was, maar toch was ze nog niet echt helemaal overtuigd. Toen ging ik op mijn knieën zitten, zodat ik een beetje meer op dezelfde hoogte als haar stond en toen viel hij...ze werd helemaal wild en overlaadde mij met kusjes en liefdesbeetjes. Het voelde zo goed! Ik had zelfs traantjes in mijn ogen, gewoon van blijdschap omdat ze mij nog kende. Als ik er aan terug denk komen de traantjes zelfs terug (tja ben een echte emo-chick).
Ik weet nog, toen Nuka klein was, ik het zooo leuk vond dat ze Karen (de fokster van haar) na al die tijd toch bleef herkennen en helemaal zot werd. En dat wou ik ook als ik ooit een nestje zou hebben.
Ze zag er super uit en wat was ze al gegroeid. Niet te geloven hoe hard het gaat. En ze lijkt ook zo hard op haar mama. Echt een mini-Nuka.
Ik heb heerlijk met haar geknuffeld en wat foto's gemaakt en natuurlijk lekker bijgepraat. En toen ben ik maar naar huis gereden. Eens thuis gekomen, werd ik natuurlijk door mama Nuka en papa Kendo grondig gekeurd.
Het was een superdagje.